JESTEM TU I TERAZ.

Chyba nareszcie dojrzałam do tego, by poza gronem rodziny i przyjaciół wyjawić to, co się ze mną działo przez ostatnich pięć lat. Nie wszyscy wiedzą, nie wszyscy znają, ale czuję, że chcę o tym opowiedzieć. I ostrzec.


Odkąd tylko sięgam pamięcią, zawsze byłam małą, pulchną kluską. Pyzata buzia, grubiutkie rączki i nóżki, beznadziejna kondycja. Sport był moim wrogiem. Miałam nadwagę, na szczęście nie byłam otyła, ale i tak czułam się z tym źle. Zdrowie również na tym cierpiało.

W przedszkolu jakoś tego wielce nie odczułam, a jeśli ktoś docinał, umiałam się odpłacić. Zawsze byłam pyskata i nadal mi to zostało. W podstawówce jednak stanowiłam obiekt drwin i żartów, które niekoniecznie były dla mnie zabawne i przyjemne. Dobrze się uczyłam, ładnie ubierałam, niczego mi nie brakowało, choć w domu się nigdy nie przelewało, z ledwością starczało do "pierwszego". Zawsze z książką. Udzielałam się po lekcjach, chodziłam także do szkoły muzycznej, nie miałam więc czasu na głupoty. Pilna, systematyczna. Cicha i nieśmiała. Jednym słowem idealna ofiara. Nie umiałam się bronić, nie znałam przemocy psychicznej, bo do tej pory nigdy jej nie doświadczyłam. W twarz mówili mi, jak mnie lubią, za plecami - pokładali się ze śmiechu. Zazdrość? Możliwe, wtedy jednak uważałam, że to ze mną coś nie tak.

Jako jedynaczka nie rozpieszczano mnie. Mama zachorowała na raka, kiedy byłam w drugiej klasie podstawówki, zaczęła mnie przygotowywać na najgorszą okoliczność. Uczyła mnie samodzielności, była wymagająca i nigdy nie odpuszczała. Wiele razy płakałam, że nie potrafiłam zrobić czegoś tak idealnie jak ona. Wieczny rygor, żadnego odpuszczania. Niezła szkoła.  Ale jestem jej wdzięczna, bo dzięki temu umiem o siebie zadbać, poradzić z przeciwnościami losu i nie daję się zwariować. Kiedy nie mogę już podołać, przypominam sobie jej siłę - przeszła trzy operacje, dziesięć razy chemioterapię, która nadal trwa, gdyż rak co roku się odradza. I choć od jakiegoś czasu nie mamy ze sobą dobrego kontaktu, a nasze drogi wyraźnie biegną w inną stronę, choć nie potrafię powiedzieć jej, ile zyskałam, nie umiem się ugiąć i pierwsza podać ręki na zgodę, szanuję ją i jej starania.

Pomimo tego wzorca i siły, jaką już miałam sama, nie udało mi się odeprzeć ataków nieprzyjaciół. Zresztą przyjaciół nie miałam nigdy. Zaczęłam dojrzewać, wszystko docierało do mnie bardziej i stanowiłam dość podatny grunt, by zasiać ziarno nienawiści.Na początku gimnazjum chciałam wszystkim udowodnić, jak się mylą. Nie sądziłam wtedy, że może to zajść aż  tak daleko.

Początkowo nie było to nic nadzwyczajnego. Odstawienie słodyczy, zmniejszenie porcji, więcej ruchu. Jednak, gdy to przynosiło rezultaty, chciałam więcej i więcej.Przestałam jeść, piłam jedynie wodę i hektolitry kawy, katowałam się na skakance. W jednym palcu miałam wszystkie możliwe diety, całą tabelę kalorii i różne porady, jak łatwo i szybko tracić na wadze. Garściami łykałam odchudzające specyfiki, które jedynie rozstroiły moją wątrobę. Chciałam więcej i więcej, aż zatraciłam granicę.

Przez wakacje między podstawówką a gimnazjum schudłam 20 kg. Nikt nie mógł mnie poznać, wszyscy zachwycali się moją figurą, co łechtało mnie i powodowało, że nakręcało jeszcze bardziej. Skończyło się na tym, że pilnowano mnie podczas jedzenia w szkolnej stołówce, kanapki spożywałam u psychologa szkolnego i zakazano mi wysiłku na wuefie. To na nic. I tak oszukiwałam, a jeśli się nie udało, wszystko wypociłam, katując się kilkugodzinnymi ćwiczeniami w domu.

Wychudzona, słaba i zbyt zdeterminowana, pragnęłam uczyć się w innym mieście. Batalie przeprowadzone z rodzicami do dziś powodują u mnie płacz. Wylane łzy, przerażające kłótnie, wyrzucanie dokumentów aplikujących do liceum... W tajemnicy złożyłam papiery i nie było już odwrotu. Chciałam uciec od dotychczasowego życia. W międzyczasie również małżeństwo rodziców wisiało na włosku, problemy w domu oddziaływały na mnie bardzo mocno. Stałam się nieufna, smutna i rozdrażniona. Nie miałam siły na radość.

W liceum rzucił mnie chłopak, byłam w nowym mieście, pomiędzy nowymi ludźmi. Nie mogłam sobie z tym poradzić. Pogrążałam się jeszcze bardziej, aż osiągnęłam 38 kg, najniższą wagę w całej historii. Zagrożono, że wyrzucą mnie ze szkoły - w końcu nikt nie chciał mieć na sumieniu anorektyczki, prawda? Na szczęście psychologiem była młoda dziewczyna, z którą złapałam bardzo dobry kontakt. Żadne inne terapie, groźba ośrodka, psychotropy i próby ogłupienia mnie czy inne spotkania z dziwnymi ludźmi nie były dla mnie niczym przyjemnym, a do tej kobiety przychodziłam sama, regularnie i cieszyłam się z tych wizyt. Ponadto zdobyłam przyjaciół, którzy pomogli mi się wydostać z tego dołka. Nadal trzymamy się razem i wiem, że tak zostanie.

Dziś, zaczynając studia, z lekką nadwagą, czuję się sobą. Taką, jaką powinnam być, prawdziwą, szczęśliwą. Jestem szalona, mam mnóstwo energii, śmieję się non stop - kiedyś nie miałam nawet siły na nikły uśmiech. Jeżdżę na rockowe, metalowe koncerty i czuję, że żyję. Motto? "Żyję chwilą, ryzykuję i niczego nie żałuję!"

Czuję też wstyd przed samą sobą i choć wiem, że jestem na prostej, udało mi się przezwyciężyć własne lęki i słabości, mam też świadomość, ile straciłam. Upadło moje zdrowie, kondycja, zdolności uczenia się, wszystko. Przepłakane noce, oddalenie się od rodziny, zaniechanie kontaktu ze starymi znajomymi. Wszystko odbiło się czkawką. Nie mam żadnych zdjęć z tamtego czasu, bo gdy jeszcze jakiś czas je oglądałam, zbierało mi się na płacz.

Z drugiej strony cieszę się, że to przeszłam, choć pewnie brzmi to dość naiwnie. Stałam się dojrzalsza, pewniejsza siebie, otwarta na ludzi, odważniejsza i potrafię cieszyć się każdą chwilą. Czerpię życie garściami i nie odmawiam sobie niczego. Lata wyrzeczeń, katowania samej siebie dziś są tylko złym snem. Nie przywiązuję wagi do przyziemnych spraw i kieruję się sercem. Pozwalam sobie na popełnianie błędów i naprawianie ich. Wiem, że mam siłę, aby po upadku powstać.

Anorektycy są perfekcjonistami w każdym calu. Pedantyczni, chorobliwie wyczulenia na nieprawidłowości, nienawidzą, kiedy ich plany nagle ulegają zmianom. Cenią sobie porządek wszechświata i nie tolerują tego, że coś nie jest po ich myśli. Każde spojrzenie w lustro kończy się kolejnymi ćwiczeniami, głodówką czy podobnym, a każde wejście na wagę to strach. Wydaje się to chore, bo takie jest. Byłam CHORA i umiem się przed sobą przyznać do tego. Nie było mi jednak tak łatwo, jakby się wydawało. Anorektycy mają też to do siebie, że są bardziej wrażliwi i uważniejsi, widzą zdecydowanie więcej od innych i mają zdolność do szybkiego interpretowania zamiarów (niekoniecznie trafnie).


Jeśli widzicie, że ktoś unika jedzenia, chudnie w oczach, nie ma energii i jest rozdrażniony - reagujcie koniecznie! Mogą być to symptomy choroby. To samo, gdy ktoś przesadnie dużo rozmawia o szczupłej sylwetce i wciąż się pyta, czy wygląda jak ktoś tam... To typowe zachowanie, na które warto zwrócić uwagę. I nie wolno nic zakazywać, niczego wmuszać, ale ze spokojem, podstępem próbować pomóc.

Droga do wyleczenia jest trudna i żmudna, chociaż i tak nie można by tego nazwać wyleczeniem - raz zachorowawszy na chorobę psychiczną, a jedną z nich jest właśnie anoreksja (jadłowstręt psychiczny), już zawsze jest się w kręgu zagrożonych i podatnych na inne tego typu schorzenia. Lepiej zapobiegać niż leczyć, a w tym przypadku czasem na leczenie może być za późno. Mnie się udało, ale są setki tych, którzy oddają się otchłani śmierci, nie otrzymawszy na czas pomocy.
 
I co ważne! Anoreksja to nie typ figury! Nawet jeśli dziewczyna nie wygląda, a zachowuje się dość nietypowo, warto zareagować!

W trakcie choroby założyłam bloga W KUCHNI KARMEL-ITKI. Ale dlaczego właśnie kulinarnego? Zdarza mi się o nim opowiadać, jako że to mój "terapeuta". W czasie wzmożonych stanów depresyjnych, towarzyszących anoreksji, gotowanie mnie odprężało i pozwalało zapomnieć o dolegliwościach. To też był sposób na oszukiwanie. Zawsze gotując obiad mówiłam, że jadłam zaraz po przyrządzeniu, co rzecz jasna było kłamstwem. jednak po pewnym czasie zaczęło to mnie pasjonować coraz bardziej. Dodatkowo zawsze uwielbiałam fotografować. Może mistrzem nie jestem, ale liczyło się samo robienie zdjęć, próba uchwycenia chwili w pamięci aparatu. Wszystko się jakoś połączyło i stało się moją furtką do zdrowia.

Dziś jestem tu i teraz. Szczęśliwa. I żywa.

Pozdrawiam,

Karmel-itka